En we zijn weer thuis!

Hoi allemaal. Dit keer type ik niet een nieuw verhaaltje bij Miles of op stage, maar dit keer ben ik thuis in Amsterdam. Ik ben nu precies 1 weekje in Nederland en besef nu echt wat een top tijd ik heb gehad in Curaçao.

Vrijdag ben ik weer gaan zonnen op St Tropez. Weer even gewerkt aan m’n kleurtje, die hier in Nederland gelukkig nog steeds zichtbaar is. ’s Avonds zou ik met Jorn, Martijn en Wouter bij Wilhelmina gaan eten. Spareribs! Pfoe we waren niet de enige met het idee daar heen te gaan. Wat was het druk! We waren het 5e groepje die aan de beurt zou komen voor het eerst vrije tafeltje. En dan nog wachten op je eten terwijl het zo druk is. Dus zij zijn gaan eten bij Old Dutch en ik ben voor de laatste keer Chino gaan halen. Was echt heel lekker!

Ons huisgenootje Yasmijn had de laatste week een villa gehuurd met vriendinnen vanuit Nederland. Vrijdag organiseerden zij een poolparty bij hun villa voor onze patio. Was leuk!

Zaterdagochtend ging ik met David en Saskia de buggy tour doen bij mijn stage bedrijf. Voor mij laatste keer! Maar het was 1 drama tour. Ik zat naast Romy in de voorste wagen en we hadden een super grote groep mee. Toen we bij de blow hole stopten, merkten we dat we 2 buggy’s misten. Die waren dus ergens off-road achter gebleven. Romy ging met 1 buggy terug om ze te zoeken terwijl wij bij de Blow Hole bleven. David en Saskia zaten in 1 van die buggy’s die we misten.. Ik dacht eerst dat ze gewoon verdwaald waren. Wat ook niet echt prettig is off-road haha. Maar het was veel erger. Door de stof konden ze niets meer zien en zijn ze tegen een rots aangereden en vervolgens omgeklapt met de buggy. Ze hebben de tour ook niet meer af kunnen maken en Romy heeft ze naar een plek gebracht waar ze opgehaald konden worden. Ik was niet aan het werk maar omdat ik wel vaker in de grot ben geweest, moest ik de groep rondleiden door de Indian Caves. Er waren alleen maar mannen/jongens, dus die hebben me lekker in de zeik genomen. “En Manon hoelang bestaat deze grot al?” “En wie woonden hier?” blablabla. Na 20 antalliaanse minuten kwam Romy eindelijk terug en zijn we verder gereden. Eerst nog even lekker gestoken door een wesp. Eigenlijk ging gewoon alles mis wat er mis kon gaan en was ik blij toen we nog levend op kantoor terug kwamen.

Daarna met veel huisgenootjes bij St Tropez gechilld. Om vervolgens met veel auto’s richting Hato te gaan. Jorn, Martijn, Wouter en Samir gingen weg. Bleh weer afscheid moeten nemen. Bij Samir was het best zwaar voor ons. Ik was ook al bijna in Nederland, maar het afscheid nemen bleef kut elke keer.
Op de terug weg ben ik met Matthijs, Wouter2 en Emily pizza’s gaan halen en zijn we de rest van de avond op de patio gaan eten en zitten. Was gezellig!

Zondag alwéér naar St Tropez met Emily en Wouter2. Je zou denken dat het me gaat vervelen, maar ik vind het heerlijk daar. Lekker zwembad, zonnetje en chillen. ’s Avonds met z’n alle bij Matthijs voor gaan zitten. Daarna ben ik nog met Suus & Judith naar de Gouverneur gegaan om wat te drinken. Een restaurant bij de Pontjesbrug. Wilde die nog wel graag even zien voor de laatste keer!

En maandag was het zover: ik ging terug naar huis. Op zondag hoorde ik al dat ik 142 minuten vertraging had. Ik baalde heel erg, maar toen ik me erover heen had gezet was het wel chill. Om 12 uur heb ik de auto ingeleverd. Daarvoor moest ik nog naar Bob’s Autowas. Ik vroeg nog aan die werknemer of ik er écht in moest blijven zitten. Maar ja, dat moest. Haha wat een grap met mijn auto door een wasserette. Mijn dak is natuurlijk niet meer waterdicht dankzij de tjollers die graag in mijn auto verbleven. Dus dat was 5 minuten lang water ontwijken in de auto. Daarna is hij ook nog van binnen schoongemaakt en zag mijn mazda’tje er weer perfect uit. Bijna alle borg terug gehad gelukkig.

Daarna ook mijn huis laten checken door Nathaly. Ik mocht gelukkig erin blijven tot ik naar het vliegveld zou gaan. Super chill. Ze kwam alleen even kijken of alles nog heel was. Toen afscheid genomen van de huisbaas en na het opruimen ben ik lekker voor de laatste keer naar het zwembad gegaan met Matthijs. Hier had ik nog even tijd voor vanwege de vertraging!

Om 6 uur vertrok ik met David en Saskia naar Hato. Raar om alles voor de laatste keer te zien en te weten dat je voor een lange tijd niet terug komt. Op Hato de koffers afgegeven en vanaf toen was ik écht alleen. Op de heenweg vloog ik nog met een groep van 40 studenten. Nu heb ik alles zelf uit moeten zoeken. Ja wat moet je nou uitzoeken, maar voor mij was het allemaal nieuw. Ik kreeg een tegoedbon van 12,50 gulden vanwege de vertraging. Dus ben buiten kipnuggets en patat gaan eten. Toen vond ik het wel tijd om naar boven te gaan. Het was iets over 7 en je mocht maar tot 10 over 7 naar boven zag ik toen op mijn ticket. Dus gelukkig dat ik het tijd vond om te gaan, anders was ik te laat. Bij de controle van de tassen begon een Braziliaanse jongen met me te praten omdat ik met mijn kussen liep. Met hem gezellig gepraat en even naar een winkeltje gegaan tot hij zijn vlucht moest halen. Daarna was het al snel tijd voor mijn vlucht.

De vlucht is mij zo meegevallen. Ik zag wat (dikke) mensen langs lopen en zat bij ieder persoon te hopen dat ze niet naast mij kwamen zitten. En jahoor, ik had niemand naast me de hele vlucht! Dus in tegenstelling tot de rest kon ik lekker liggend slapen. We hadden eerst een tussenstop op Aruba wat zo’n uur duurde. Toen we van daaruit vertrokken was het 10 uur en ben ik gaan slapen. Ik had mijn grote kussen bij me, oogdoekje, knuffel, dekens. Ik lag nog vrij lekker eigenlijk voor in een vliegtuig. Steeds even 2 uurtjes geslapen en weer wakker. Maar best goed dus!

Rond 1 uur Nederlandse tijd kwam ik aan. Wat had ik zin om iedereen te zien! Mijn koffers kwamen gelukkig als eerste dus ik kon snel de deur door. En daar stonden mama, papa, jari, ed, karin, larissa, melanie, rina, noortje en oma. Met spandoek en al. Super leuk! En ik was voor het eerst in mijn leven bruiner dan mama (en de rest)! Met z’n alle even wat gaan drinken en daarna ben ik met papa en karin meegegaan naar hun huis in Linschoten. Die dag erna zijn papa en ik mijn spullen gaan verhuizen naar Amsterdam.

En tsja, nu ben ik weer in Nederland. Het went hier super snel en met iedereen waar ik mee omga lijkt het alsof ik nooit weg ben geweest. Ik mis de manier van leven in Curaçao wel heel erg. Je hebt hier zo ongelooflijk veel regels en ik ben daar veel te relaxed voor geworden. Waar is het allemaal voor nodig als je het zonder veel regels ook redt? Maar het meeste mis ik de gezelligheid. Elke avond als je thuis kwam was het druk bij Miles of zat je buiten op de patio. De weekenden ging je langs elkaars deur in plaats van dat je iemand op moet bellen om wat af te spreken. Nederland heeft natuurlijk ook lekkere dingen, maar het is heel dubbel. Ik weet in ieder geval zeker dat het een top ervaring is geweest en dat ik van het eilandje ben gaan houden. Curaçao je was geweldig!